Page 10 - Binder1

บทที่ 1
บทนา
1.1 ความสาคัญของปั ญหา
กระแสของสังคมโลกให้ ความสนใจต่อสภาวะโลกร้อน (Global Warming) และการเปลี่ยนแปลง
สภาพภูมิ อากาศ (Climate Change) ทาให้เมื่อปี พ.ศ. 2540 สหประชาชาติได้ร่ วมกั นลงนามในพิธีสาร
เกียวโต (Kyoto Protocol) ภายใต้อนุ สัญญาสหประชาชาติว่าด้ วยเรื่องการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิ อากาศ
(UNFCCC หรื อ United Nations Framework Convention on Climate Change) จึงเป็ นข้อผูกพันทาง
กฎหมายที่บังคับให้ ประเทศพัฒนาแล้วต้องดาเนินการตามพันธกรณีในการลดการปล่ อยก๊าซเรือนกระจกให้
ได้เป็ นผลสาเร็ จ ประเทศสมาชิกได้ วางเป้าหมายว่าจะต้องลดปริ มาณการปล่อยก๊ าซเรือนกระจกให้ได้
ร้ อยละ 5.2 ภายในปี 2551-2555 โดยให้ปี 2533 เป็นปีฐานในการเปรียบเทียบกั บปริมาณก๊าซเรือนกระจก
ที่ปล่อยออกมา ประเทศพัฒนาแล้ วส่วนใหญ่จึงพยายามดาเนินกิจกรรมและคิ ดค้นผลิ ตภัณฑ์ ที่แสดงให้เห็ น
ว่ ามีส่ วนช่วยลดการปล่อยก๊ าซเรือนกระจก จึ งเป็นที่มาในการจัดทาฉลากคาร์ บอนฟุตพริ้ นท์ (Carbon-
Footprint Label) คือฉลากแสดงปริ มาณก๊าซเรื อนกระจกที่ปล่อยออกมาจากผลิ ตภัณฑ์ และบริการทั้ง
กิ จกรรมทางตรงและทางอ้ อมแต่ละหน่ วย ตลอดวัฎจั กรชี วิตของผลิตภั ณฑ์ ตั้ งแต่การได้ มาซึ่ งวัตถุดิ บ
การขนส่ ง การประกอบชิ้นส่วน การใช้งาน และการจัดการซากผลิตภัณฑ์ หลังใช้งาน โดยคานวณออกมาใน
รู ปของคาร์บอนไดออกไซด์เที ยบเท่า (CO2 equivalent) ผ่านทางฉลากที่ติดไว้กั บผลิตภั ณฑ์บนบรรจุภัณฑ์
เอกสารประชาสั มพันธ์ หรื อเว็บไซต์ต่ างๆ ของผลิตภัณฑ์ ซึ่งฉลากคาร์บอนฟุตพริ้ นท์เกิดขึ้นครั้ งแรกเมื่อ
เดือนมีนาคม 2550 ในประเทศอั งกฤษ ต่อมาได้ กลายเป็นฉลากคาร์บอนฟุตพริ้นท์ ที่ ได้รั บการยอมรับใน
ระดั บสากล กระตุ้นให้ผู้บริโภคภายในประเทศเปลี่ยนมาใช้ผลิ ตภัณฑ์ที่แสดงฉลากคาร์บอนฟุตพริ้นท์ และ
กลายเป็ นประเด็นการกีดกันทางการค้าที่ มิใช่ภาษี ชนิดใหม่ (Non-Tariff Barrier) รวมทั้งเป็ นแรงกดดันให้
บริษัทผู้ผลิตสินค้ามี กระบวนการผลิตที่เป็นมิ ตรต่อสิ่งแวดล้ อม (Green Product) มากขึ้น
ปัจจุบันประเทศไทยได้ลงนามความตกลงปารีส (Paris Agreement) ที่ประชุ ม COP21 เมื่อวันที่
12 ธั นวาคม 2558 โดยได้รับรองข้อตกลงตราสารกฎหมายที่รั บรับรองภายใต้ กรอบอนุสัญญา UNFCC เพื่อ
กาหนดกติ การะหว่างประเทศที่มีความมุ่ งมั่นมากยิ่งขึ้นสาหรับการมีส่วนร่ วมของภาคีในการแก้ ไขปัญหาการ
เปลี่ ยนแปลงสภาพภูมิ อากาศในบริบทการพัฒนาที่ยั่งยื นและความพยายามขจัดความยากจน โดยควบคุ ม
การเพิ่มขึ้ นของอุณหภูมิเฉลี่ยของโลกให้ต่ ากว่า 2 องศาเซลเซียล เมื่อเทียบกับยุคก่อนอุตสาหกรรมและมุ่ง
พยายามควบคุมการเพิ่มขึ้นของอุ ณหภูมิไม่ให้เกิน 1.5 องศาเซลเซียล เมื่ อเทียบกับยุคก่อนอุตสาหกรรม
และการเพิ่มขีดความสามารถในการปรั บตัวต่ อผลกระทบจากการเปลี่ยนแปลงสภาพภู มิ อากาศและการ
ส่ งเสริมการสร้ างภูมิ ต้ านทานและความสามารถในการฟื้นตั ว และการพัฒนาประเทศที่ ปล่ อยก๊าซเรือน
กระจกต่ าโดยไม่กระทบต่อการผลิ ตอาหาร ทาให้เกิดเงิ นทุนหมุนเวี ยนที่มี ความสอดคล้ องกับแนวทางที่
นาไปสู่การพัฒนาที่ปล่อยกาซเรือนกระจกต่า ซึ่ งความตกลงปารีสประกอบด้ วยองค์ประกอบหลัก คื อ การ
ดาเนิ นงานด้านการลดก๊าซเรือนกระจก (Mitigation) การปรับตัวต่อผลกระทบจากการเปลี่ ยนแปลงสภาพ
ภูมิ อากาศ (Adaptation) การรับมื อกับความสูญเสียและความเสียหาย (Loss and damage) และการ
ยกระดั บการให้การสนับสนุนด้านการเงิ น การพัฒนาและถ่ายทอดเทคโนโลยี และการเสริมสร้างศั กยภาพ
(Means of Implementation: Finance, Technology development and transfer, and capacity-
building) พร้อมทั้ งวางกรอบเพื่อรั บรองความโปร่งใสของการดาเนิ นงานและการสนับสนุน (Transparency