วรรณสิงห์บันทึกเรื่องราวเหล่านี้ไว้ด้วยสายตาของคนรุ่นใหม่ เขาประดิษฐ์คำพูดที่บรรจุบรรยากาศแห่งความกวน ห่าม เป็นตัวของตัวเองอย่างยิ่ง และเมื่อมันโคจรมาเจอกับตัวตนที่สนใจความลุ่มลึกของชีวิต และความน่าหมั่นไส้ของวิญญาณสังเคราะห์ ผลที่ได้คือบทความรสชาติแปลกประหลาดเหมือนนั่งดวลเหล้ากับคาลิล ยิบราน และอุดม แต้พานิช ไปพร้อมๆ กัน อ่านแล้วนวยนายและสว่างวาบเยี่ยงไร ก็ต้องยกประโยชน์ให้กับความขวนขำ ลุ่มลึกของผู้เขียน